O hep var. İçimizde, bizimle… Nefsimden dedik yıllarca her hatamıza. Nefsime uydum dedik Hiç savaşmayı düşünmedik. Çünkü nefisti “O”, yenmemiz gerektiğini hiç düşünmedik. Daha önce kimse böyle anlatmamıştı içimizdeki düşmanı. Kimse onu böyle yazmamıştı. Onu bilmezken her şey daha kolaydı. Ama artık biliyorum.

Aziz Mahmut Hüdayi’nin Allah’a dost olma yolunda attığı adımlarına şahit olurken, nefsin vazgeçmeyişinin hikâyesidir bu. Her satırında Nefsim ‘Okuma’ dedi, ‘Dur, yeter.’dedi. Dinlemedim. Ben ağladıkça acı çektiğini hissettim. Herkes okumalı ve tövbelerimizin azlığına, dualarımızın samimiyetsizliğine ve Dünya sevgimize ‘dur’ demeliyiz. Çünkü Allah sevgisinin yanında hangi sevgi ölçülür…

Âşık olabilmek duasıyla…