2017 Nobel ödüllü yazar Kazuo Ishiguro’nun “Beni Asla Bırakma” eseri bir kurgu harikası olarak değerlendirilebilir. Kurgunun ilgi çekiciliği ve çok yönlü karakter ve mekân tasviri ile birlikte, eserin sade ve “zorlayıcı olmayan” dili, esere ciddi bir akışkanlık kazandırıyor. Başlarda “kolaylıkla yazılabilirmiş” hissi uyandıran eser, okundukça yazılabilme zorluğunu gözler önüne seriyor.

Vasconcelos’u, en çok okunan kitabı “Şeker Portakalı” ile tanımıştım. O şiirsel ve duygu yüklü anlatımın tadına varınca da Vasconcelos’tan vazgeçememiştim. “Şeker Portakalı” kitabının devamı olan “Güneşi Uyandıralım”, Zéze’nin çocukluktan ergenliğe geçiş dönemini anlatıyor. Gerçek ailesinden uzakta, evlatlık olarak bir ailede yaşayan Zéze, hayatın gerçekleriyle mücadelede hayal dünyasının zenginliğinden faydalanıyor. Yaşadığı,

Nobel ödüllü Kolombiyalı yazar Gabriel García Márquez’in “Şer Saati” bir kötü yönetim portresi olarak değerlendirilebilir. Daha iyi yöneteceğini iddia ederek ve kan dökerek başa gelen hükümetler birbirinin tekrarı niteliğindedir. Değişenler sadece isimler ve kişilerdir. Şaşırtıcı olan ise, hükümetler hep böyleyken, halkın daha iyi bir yönetim için ümidini kaybetmemiş olmasıdır. Baskı,

Eserlerinde daha çok Rus toplumsal hareketleri irdeleyen İvan Sergeyeviç Turgenyev, son eseri “Klara Miliç”te aşk, mutluluk, ölüm ve ölümden sonra yaşam konularına yer veriyor. Ölümünden 1 yıl önce, yani 1882 yılında kaleme aldığı bu esere, hayatının sonuna yaklaşmış olması sirayet etmiş diyebilirim. Sonsuzluğu aşk duygusunda arayan Turgenyev, buna açıklamalar getirirken

Jose Mauro De Vasconcelos, yazarlıktan önce birbiriyle alakasız onlarca işte çalışmış. Doğrusu ne zaman kendisinin bir kitabını okusam: “iyi ki Vasconcelos yazarlıkta karar kılmış” diyorum. Eserlerinde şiirsel bir anlatım kullanan Vasconcelos, hiç şüphesiz kendi yaşadığı zorlukları bazı eserlerine yansıtmış diyebiliriz. “Kardeşim Rüzgâr, Kardeşim Deniz” işte bu minvalde bir eser. Kuraklık

Daha önce “Sineklerin Tanrısı” kitabını okuduğum William Golding’in bugün “Kule” kitabını bitirdim. Son zamanlarda en uzun sürede bitirdiğim kitap bu oldu diyebilirim. Buna son bir haftadır var olan yoğunluğum katkıda bulunsa da, buradaki esas önemli etmenin kitabın kendisi olduğunu düşünüyorum. Zira ne yazık ki “Sineklerin Tanrısı” kadar iyi bir eser

Sâdık Hidâyet’in başyapıtı olarak kabul edilen “Kör Baykuş”, birçok dile çevrilmiş ve İran ve dünya edebiyatında hatırı sayılır bir yer edinmiş bir eser. Hatta İran edebiyatına “modern Avrupa edebiyatı soluğu” getiren eser desek abartı olmaz. Eserde karakterler, zaman ve mekânlar iç içe geçmiştir. Aynı duruma farklı bakış açılarından bakılır. İyiyi

Koştur koştur hastaneye gidiyor. Sabaha karşı doğum yapmış eşini ve bebeğini görmek istiyor. Büyük bir korkuyla kendisine işaret edilen odaya giriyor. Odadaki beşiklere göz gezdirirken, kendisine kitlenmiş bir çift göze denk geliyor. Beşikten ayakları sarkan 70 yaşındaki bu adam, kendinden emin bir şekilde: “benim babam sen misin” diye soruyor. Her

Bir kenar mahallede geçen olayları anlatan “Çıplak Sokak”, Jose Mauro De Vasconcelos’un Tanrı arayışı olarak nitelendirilebilir. Toplumsal kargaşalar, savaşlar, çıkar ilişkileri, sahte ve gösterişli yaşamların ortasında, sadece insanlara yararlı olmayı erdem olarak kabul eden iki kardeşin hikâyesi anlatılıyor. Okura, bu onlarca insan portresinin içinden hangisini seçeceği konusunda baskı yapılmıyor. Eserin

Virginia Woolf, daha önce okumadığım bir yazar. “Deniz Feneri” kitabı, birçok önemli kişi ve kurum tarafından dünya genelinde en iyi 100 roman arasında kabul ediliyor. Kitap, yazarın gerçek hayatından izler taşıyor. Empati yapmanın ve sağlıklı iletişim kurmanın pek mümkün olmadığı ifade ediliyor. Gelgelelim kitabı ben pek anlamadım. Hatta o kadar