Üsküdar’da doğdu. Öyküleri İkindi Yağmuru ve Tasfiye dergilerinde, sinema yazıları da Hayal Perdesi sinema dergisinde yayımlandı. 2005-2010 yılları arasında yayımlanan İkindi Yağmuru dergisinin yayın ekibinde yer aldı. Post Öykü adlı dergide editörlük yapmaktadır.
Remzi Şimşek, kendisiyle yapılan bir söyleşide, neden öykü yazdığı sorusuna kısa ve net bir cevap verir: “Küçük bir çocukken sürekli oyunlar kurardım, şimdiyse öyküler yazıyorum.” Yazar, ilk öykü kitabı Borges mi Ben mi? (2014)’de gerçek ve hayali, hakikat perdesinde buluşturur. Yazarın büyülü gerçekliğe selam duran kalemi, bir yabancılık duygusu değil, aksine bir tanıdıklık hissi doğurur. Kitap aynı zamanda hem bir çocuk oyununun saflık ve sahiciliğini hem de kadim bilmecelerin cazibesini taşımaktadır. Aykut Ertuğrul, bu eser için “Remzi Şimşek, ilgi alanları geniş, öykü ve yazmak üzerine düşünen bir yazar; bu genişlik, kalemine de yansıyor hâliyle. Kendine has olanı koruyarak, anlatacağı hikâyeyi anlatmak için yeni yollar arıyor Şimşek. (…) Borges mi Ben mi, 12 öyküden oluşuyor. Kitapta herhangi bir bölümlendirme yapılmamış olsa da Şimşek’in işlek kaleminin farklı yönelimlere sahip olduğu, az önce de bahsettiğim gibi birkaç öyküde bir farklı yollar/temalar/biçimler denendiği görülüyor.” (Ertuğrul 2014) değerlendirmesini yapmıştır.
Deneysel roman niteliğindeki Bir İmkânsız Ölüm Denemesi (2016), imlânın, kuralın, kaidenin alaşağı edildiği bir kitaptır. Şimşek, okurun sürekli dikkatini canlı tutması gereken, anlatının dört koldan ilerlediği; okuyamayan bir sahafın, pilavı habire yakan bir gurmenin, bir mekanik saat ustasının ve çaylak bir demircinin birbirlerine dolanan hikâyelerini anlatır. Yazar müdahalesini asgariye indirerek okurun metne katılımını amaçlayan Bir İmkânsız Ölüm Denemesi, edebiyatımızın imkânları açısından yeni fırsatları düşünmeye iten bir eser olarak değerlendirilmiştir. Sacit Kalamar: Alelade Bir Adamın Hikâyesi (2018)’nde Sacit Kalamar, Reyhan ve yazar olmak üzere üç ana karakter bulunmaktadır. Anlatıcıdaki şüphe uyandıran yenilikçi teknik özellikleriyle dikkat çeken eseri, Yalçınova şöyle değerlendirmiştir: “Yazar da Sacit’le Reyhan’ın hızlı mutlu sonundan rahatsız olmuş olmalı ki hikâyeye son bölümü ekleyerek çatışma, gerilim, hatta şüphe sokma gereği duymuş. Son bölüm ilk iki bölümün bir gereği olarak ortaya çıkmış gibi. İkinci bölüm, yani Reyhan’ın hayatı ve bakış açısı da birinci bölümden doğmuş. İkinci ve üçüncü bölümün yazılması, okuyucuda oluşacak hızlı, sorunsuz, pembe denilebilecek mutlu son duygusunu ortadan kaldırıyor. Bu şekilde trajik yönün de bulunduğu, her ne kadar ‘alelade’ diye sunulsa da renkli bir hikâyeyle karşı karşıya kalıyoruz.” (Yalçınova 2018). Şimşek’in, günümüz hikâyeciliğinin yeni teknikleri deneyen yazarları arasında olduğu söylenebilir.
Eserleri
Borges mi Ben mi?
Bir İmkânsız Ölüm Denemesi
Sacit Kalamar Alelade Bir Adamın Hikayesi
